Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὡς φορέας Ἱστορικῆς Ἀλήθειας καὶ Ἐλπίδας γιὰ ὅλους

Κιβωτός της Ορθοδοξίας: Το νέο τεύχος κυκλοφορεί από την
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016
με μεγάλες προσφορές!..

Προβολές Αναρτήσεως

Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν

ὡς φορέας  Ἱστορικῆς  Ἀλήθειας

καὶ  Ἐλπίδας γιὰ ὅλους

(Πηγή: «Κιβωτός της Ορθοδοξίας», 24/11/2016)

Γράφει ἡ:

ΒΙΡΓΙΝΙΑ Δ. ΧΑΜΟΥΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

Ἱστορικός

Ἀποτελεῖ ζῶσα πραγματικότητα ἡ συνύπαρξη, ἐντὸς τῶν  Ἑλληνικῶν Σχολείων, παιδιῶν διαφόρων  Ἐθνοτήτων καὶ Θρησκευτικῶν  Ὁμολογιῶν. Γιὰ τοῦτο θεωρεῖται «δικαίωμα τῶν γονιῶν» νὰ ἐπιλέγουν ἐὰν τὸ παιδί τους θὰ παρακολουθεῖ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Μήπως ὅμως, στὴν προκειμένη περίπτωση, ὁ τύπος «τρώει» τὴν οὐσία; Μήπως αὐτὴ ἡ ἀβασάνιστη «λύση» ἐμποδίζει τὴν δημιουργία ἑνὸς ἐπιστημονικοῦ προγράμματος, ἀπὸ τὸ ὁποῖο τὰ μὲν ἑλληνόπαιδα θὰ ἀποκτοῦν, ἀπὸ τὸ Δημοτικό, τὶς ἀπαραίτητες ἱστορικὲς γνώσεις γιὰ τὴν, πρὸ αἰώνων, ἀλληλοπεριχώρηση «Ἑλληνισμοῦ-Ὀρθοδοξίας», οἱ δὲ ἀλλοδαποὶ μαθητὲς μαζὶ μὲ στοιχεῖα τῆς δικῆς τους Ὁμολογίας, θὰ ὀφελοῦνται προσεγγίζοντας τὸν Οἰκουμενικὸ, ὑπερφυλετικὸ καὶ σωτηριολογικὸ χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἡ κατὰ βάση ἱστορικὴ αὐτὴ προσέγγιση στὴν οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν Ἱερὰ Κατήχηση, ποὺ εἶναι ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν ἀποτελεῖ προσηλυτισμό, τοῦ ὁποίου ὁ σκοπὸς καὶ ἡ μέθοδος δὲν συνάδουν μὲ τὸν πνευματικὸ καὶ φιλελεύθερο χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία διακηρύσσει τὴν ἀδελφική σχέση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὡς πλασμάτων τοῦ Θεοῦ: «οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος... βάρβαρος, Σκύθης...» (Κολοσσ. 3, 11). Οἱ ἀρετὲς τοῦ «καλοῦ κἀγαθοῦ» τῶν ἀρχαίων  Ἑλλήνων ἐμπλουτίσθηκαν μὲ τὴν ἐσωτερικὴ Κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη, τὸν Φωτισμὸ καὶ τὴ Θέωση στὸν Χριστιανικὸ Ἑλληνισμό. Ἔτσι ὁ  Ἕλληνας, ξεκινώντας ὡς παντογνώστης ἀπό τὸν Κόσμο τοῦ Κτιστοῦ, ἔφθασε ὡς Ἅγιος καὶ στὸν κόσμο τοῦ  Ἀκτίστου.

Στὰ νέα προγράμματα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν πρέπει νὰ ἐκτεθεῖ ἀναλυτικὰ ἡ ἀπὸ τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. μοναδικὴ  ἕνωση τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πνεύματος μὲ τὴν ἀδιάσειστη πίστη στὴ διδασκαλία τοῦ Ἀναστάντα Χριστοῦ. Γιατὶ οἱ ῥίζες, τὰ θεμέλια τοῦ Νεωτέρου καὶ Σύγχρονου Ἑλληνικοῦ καὶ Εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ βρίσκονται στοὺς πρώτους Χριστιανικοὺς αἰῶνες. Ἤδη ὁ Σωκράτης, προφητεύοντας τὴν ἕλευση τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, εἶχε τονίσει στοὺς Ἀθηναίους Δικαστὲς ὅτι φονεύοντάς τον «... εἴτα τὸν λοιπὸν βίον καθεύδοντες διατελοῖτ’ ἄν, εἰ μή τινα ΑΛΛΟΝ ὁ Θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειε κηδόμενος ὑμῶν» (Πλάτωνος «Ἀπολογία Σωκράτους», § 18).

Στὶς πρῶτες τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ ἱστορικὲς πληροφορίες γύρω ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας μας (βλ. Πηνελόπη Δέλτα «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ») μποροῦν νὰ διανθισθοῦν μὲ βασικὰ χριστιανικὰ στοιχεῖα, ὅπως ἡ ἀγάπη, ἡ νίκη τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῶν παθῶν του, ἡ ἐγκράτεια, ἡ μετάνοια, ἡ ταπείνωση.

Ἡ Βυζαντινὴ Ἱστορία τῆς Ε΄ Δημοτικοῦ μπορεῖ νὰ συνδυαστεῖ μὲ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ Ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ κατὰ τὰ χίλια χρόνια τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας (Μάρτυρες –  Ὁμολογητές – Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι – Συγγράμματα – Γένεση Βυζαντινῆς Τέχνης, ὡς Τέχνης τοῦ  Ὑψηλοῦ, σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ Τέχνη ὡς Τέχνης τοῦ Ὡραίου).

Πρόκειται γιὰ τὸν Ἑλληνοχριστιανικὸ πολιτισμό, ποὺ πολεμήθηκε (βλ. Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους το 1204) καὶ πολεμᾶται ἀπὸ τὴ Δύση, ἡ ὁποία, ἐνῷ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες ἀκολουθοῦσε τὴν ἴδια ἁγιοπατερική, ὀρθόδοξη παράδοση μὲ τὴν Ἀνατολή, ἀποξενώθηκε πνευματικὰ καὶ πολιτιστικὰ ἐξ αἰτίας τῆς εἰσβολῆς καὶ ἐγκατάστασης στὸν χῶρο της βορείων φύλων (Φράγκων, Βουργουνδίων, Νορμανδῶν κ.ἄ.), φορέων ἄλλου πολιτισμοῦ καὶ νοοτροπίας (5^ος-11^ος αἰ. μ.Χ.). Πατέρας τῆς σημερινῆς Εὐρώπης γίνεται ὁ βασιλέας τῶν Φράγκων Καρλομάγνος (8^ος-9^ος αἰ.) καὶ ὄχι οἱ κοινοὶ, παλαιοὶ ὀρθόδοξοι Πατέρες μας ἑλληνόφωνοι καὶ λατινόφωνοι.

Στὸ Γυμνάσιο μπορεῖ νὰ συμπεριληφθεῖ στὴν Ὕλη τοῦ μαθήματος μία εἰς βάθος ἀνάλυση, ὅπως καὶ ἡ οὐσία τῆς παρουσίας τοῦ Ἐσταυρωμένου στή Γῆ, ὥστε νὰ διευκρινισθεῖ ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ ὅτι Χριστιανισμὸς σημαίνει Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ εἰσέβαλε λυτρωτικὰ στὸν κόσμο, διότι «Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ, πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε», ὅπου ἡ Θεία καὶ Ἀνθρώπινη φύση Του ἑνώθηκαν «ἀσύγχυτα καὶ ἀχώριστα». Μὲ τὸν ἐρχομό Του, ὁ Κύριος ἀνῆκε συγχρόνως καὶ στὴ Γῆ καὶ στὸν Οὐρανό: «Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις τοπικὴ γέγονε», (Ἀκάθιστος Ὕμνος, Στάσις Γ΄).

Ὁ μέγας Ἱστορικὸς καὶ Θεολόγος, Πρωτοπρεσβύτερος καὶ Ὁμότιμος Καθηγητὴς π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπνευσμένη ἁγιοπατερικὴ Θεολογία του, παρουσιάζει τὸν Υἱόν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ ὡς «Ἱστορικὸ Πρόσωπο», ὡς «Ἀρχέτυπο καὶ Τέλος», ὡς «Προσδοκία Ἐθνῶν», (Ὁ Βούδδας Γκοτάμα στὶς Ἰνδίες, 5^ος αἰ. π.Χ., ἔλεγε ὅτι ἡ διδασκαλία του θὰ χρεωκοπήσει μετὰ ἀπό 500 χρόνια.), ὡς «Αὐτεπάγγελτο Σωτῆρα», ὡς «Ἐλευθερωτὴ καὶ Εἰρηνευτή», ὡς «Νικητὴ τοῦ Θανάτου καὶ Ζωοδότη», ὡς «Κύριο Οὐρανοῦ καὶ Γῆς», ἀλλὰ καὶ ὡς «Σημεῖον Ἀντιλεγόμενον». (: «Δοκίμια Ὀρθόδοξης Μαρτυρίας», Ἔκδ. ΑΘΩΣ, 2001, σσ. 13-48).

Ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ τονίσουμε ὅτι, στὴ σημερινὴ τραγελαφικὴ πραγματικότητα μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὴ χώρα μας, ἀποτελεῖ βάλσαμο γιὰ ὅλους ἡ λυτρωτικὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου τὸ «Μακάριον ἐστὶ διδόναι μᾶλλον ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. 20, 35), ἀναιρεῖ τὴ σημερινὴ ἀτομοκρατικὴ ὑστερία, προσφέροντας στὸν ἄνθρωπο τὴν δυνατότητα νὰ ὑπερβεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ νικήσει ἀκόμα καὶ τὸν θάνατο.

Ὀφείλουμε νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι Καπιταλισμός, Σοσιαλισμὸς, Μαρξισμός –τὰ βασικὰ κοινωνικοπολιτικὰ συστήματα τοῦ «σκεπτομένου ἀνθρώπου» τῆς νεωτέρας Εὐρώπης– ἀνοίγουν πληγὲς μεγαλύτερες ἀπὸ τὶς ἐπιδιωκόμενες λύσεις συμπαρασύροντας τὸν ἄνθρωπο στὸν διχασμό, τὴν ἰδιοτέλεια, τὴν ὑποκρισία, τὴν ἐκμετάλλευση τοῦ συνανθρώπου του.

Οἱ ἀλλοδαποί, ποὺ φοιτοῦν στὰ Ἑλληνικὰ Σχολεῖα, δὲν εἶναι κακὸ νὰ μάθουν ὅτι τὸ «φιλότιμο» καὶ ἡ «ἀνθρωπιά», ἔννοιες ἄγνωστες στὴν «πολιτισμένη» Δύση, έχουν τὶς ρίζες τους στὶς ἑλληνορθόδοξες ἀξίες ἑνὸς ἐνιαίου πολιτισμοῦ 3.000 αἰώνων.

Ὅταν φιλοξενοῦμε κάποιον στὸ σπίτι μας δὲν εἶναι κακό, μαζί μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν φροντίδα μας, νὰ τὸν ἀφήσουμε νὰ καταλάβει ἀπὸ ποῦ ὁρμῶνται τὰ ἀγαθὰ κίνητρά μας. Νὰ τοῦ προσφέρουμε πρότυπα, βιώματα καλῆς ζωῆς, ἀλήθειας καὶ ἀσφάλειας. Δυστυχῶς ὅμως καταντήσαμε, ἀντὶ νὰ προσφέρουμε τὴν οὐσία τοῦ μοναδικοῦ πολιτισμοῦ μας, νὰ προσπαθοῦμε πανικόβλητοι νὰ τὴν ἀπεμπολήσουμε μπροστὰ στὰ «Δικαιώματα» τῶν μειονοτήτων!

Εἶναι γεγονὸς ὅτι, μετὰ τὴν δολοφονία τοῦ ὑποδειγματικοῦ ἡγέτη-πατριώτη Ἰωάννη Καποδίστρια (1776-1831), οἱ ἑκάστοτε πολιτικὲς ἡγεσίες τῆς Ἑλλάδας, ἐξαρτώμενες καὶ ἐμποτισμένες ἀπὸ τὰ Δυτικὰ πρότυπα Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων οἰκονομικοῦ καθαρὰ χαρακτῆρα, πολιτεύθηκαν καί πολιτεύονται μὲ νοοτροπίες ξένες πρὸς τὸν τρόπο ζωῆς καὶ ψυχολογίας ἑνὸς λαοῦ, ὁ ὁποῖος στὴν πλειονότητά του ἐπιθυμεῖ νὰ ζεῖ καὶ νὰ κυβερνᾶται σύμφωνα μὲ τὶς ἱστορικὲς καὶ λαογραφικὲς παραδόσεις του, τὶς ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικά του, ὅμοια μὲ ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα στηρίχθηκε ὁ  «Ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος» ἀγῶνας τοῦ 1821. Καὶ ἐνῷ ὁ Ἕλληνας πολίτης ψάχνει γιὰ τὸν ἰδανικὸ ἐκεῖνο ἄρχοντα ποὺ θὰ πολιτεύεται μὲ εἰλικρινῆ ἀγάπη πρὸς τὸ κοινωνικό σύνολο, αὐταπάρνηση, τιμιότητα καὶ συνέπεια πρὸς τὴν ξεχωριστὴ πολιτιστικὴ κληρονομιὰ τοῦ τόπου του, τὸν βλέπει νὰ παρασύρεται κατ’ ἐξακολούθηση σὲ ἀνοίκειες καταστάσεις, ξένες πρὸς τὴν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά του.

Ἴσως ἀποτελοῦμε τὸ μοναδικὸ φαινόμενο κράτους ποὺ, ἐνῶ διαθέτει τὸ πλουσιότερο ἱστορικὸ παρελθὸν μὲ ἀξίες καὶ ἐμπειρίες ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ κρατήσουν πολὺ ψηλὰ τὸ ἐπίπεδο τῆς ζωῆς τῶν πολιτῶν του, κατήντησε νὰ καταργεῖ στὴν πράξη τὰ μοναδικά του πλεονεκτήματα, προκειμένου νὰ ἀπεμπολήσει, στὴ χάρη ξένων ἢ κατωτέρων συμφερόντων, τὰ στοιχεῖα ἑνὸς μοναδικοῦ οἰκουμενικοῦ πολιτισμοῦ.

Σήμερα οἱ νέοι μας, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν πρωτοφανῆ καὶ πολυεπίπεδη κρίση μας, καταφεύγουν, μετὰ τὸ Λύκειο ἢ τὸ Πανεπιστήμιο, γιὰ νὰ σπουδάσουν ἢ νὰ δουλέψουν στὸ ἐξωτερικό. Δυστυχῶς, ἔτσι ὅπως τὰ ἔχουμε καταφέρει, αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀποφύγουμε. Μποροῦμε, ὅμως, ἀντὶ νὰ τρέφουμε αὐταπάτες νομίζοντας ὅτι εἴμαστε σὲ θέση νὰ τοὺς κρατήσουμε ἐδῶ, νὰ τοὺς ὁπλίσουμε στὸ Λύκειο γνωστικὰ καὶ πνευματικὰ καθιστώντας τους φορεῖς ἤθους, τιμιότητας, ἀκεραιότητας καὶ ὀρθῆς κριτικῆς σκέψεως, ἱκανοὺς νὰ μεταλαμπαδεύσουν καὶ στοὺς ξένους λαοὺς τὸ πολύτιμο ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ περιεχόμενό τους. Οἱ  Ἕλληνες, στὴν μακραίωνη ἱστορικὴ πορεία τους (Ἁρχαιότητα, Βυζάντιο, Τουρκοκρατία) πρώτευσαν πολιτιστικὰ ἔξω ἀπὸ τὸν τόπο τους. Πρὸς τοῦτο θὰ βοηθοῦσαν πολὺ στὸ Λύκειο, ὡς μάθημα Γενικῆς Παιδείας, γνώσεις καὶ ἐπὶ τοῦ «Ὀρθοδόξου Πολιτισμοῦ». Οἱ γνώσεις αὐτές, χωρὶς ὑπερβολὲς καὶ ἐθνικιστικὲς αὐτοεξάρσεις, θὰ ἐνίσχυαν τὴ ρωμαίικη αὐτοσυνειδησία τῶν μαθητῶν στὸν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ βάλλεται μέσα καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ χῶρο. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Κείμενα ὑπάρχει πλῆθος νεωτέρων καὶ συγχρόνων ἐρευνῶν, ὅπου ἀναδεικνύεται ἡ ἑλληνικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς «ζήτησης τῆς ἀλήθειας».

Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὰ «Ὁράματα» τοῦ αὐθεντικοῦ ὀρθοδόξου Μακρυγιάννη, στοῦ ὁποίου τὸ ἔργο κυριαρχεῖ ὁ «οἰκουμενικὸς πατριωτισμός» καὶ ὄχι ὁ δυτικότροπος «ἐθνικιστικός πατριωτισμός», καταλήγουμε στὶς ἔρευνες συγχρόνων, καταξιωμένων ἱστορικῶν καὶ Θεολόγων, ὅπως ὁ αἐίμνηστος Ἰ. Ρωμανίδης, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ π. Φιλόθεος Φάρος, ὁ π. Γ. Μεταλληνός, ὁ κ. Χρ. Γιανναρᾶς, ὁ κ. Ν. Ματσούκας, ὁ κ. Κ. Χολέβας κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν τὴν  διαφορότητα τοῦ (δυτικο-) Εὐρωπαϊκοῦ ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο πολιτισμὸ. Τὸν πολιτισμὸ, ποὺ ὡς Θεοκεντρικός, δὲν γνωρίζει πνεῦμα ἀτομοκρατίας ἀφοῦ, μὲ κέντρο τὴν Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι πολιτισμὸς κοινωνίας ποὺ ἐξαίρει τὴν προσωπικὴ ἑτερότητα καὶ ἐλευθερία. Ὁ τρόπος ὑπάρξεως τοῦ Ὀρθοδόξου εἶναι κοινοτικός, ὄχι ἀτομοκιστικός ἢ ἐξουσιαστικός.

Στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ δὲν δημιουργήθηκε φυλετικὸ πνεῦμα, οὔτε ταξικὴ συνείδηση. Στὸ Βυζάντιο δὲν ὑπῆρχε ὁ θεσμὸς τῆς κληρονομικῆς βασιλείας. Ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Ρωμανίας, οἱ ρωμηοί ἦταν ἑνωμένοι κάτω ἀπὸ τὴν κοινὴ χριστιανική τους Πίστη.

Εἶναι ἡ Πίστη ποὺ ἕνωσε, ἐπὶ αἰῶνες, τὸν Ἑλληνισμό. Οἱ νέοι μας, ποὺ ἄναυδοι παρακολουθοῦν τὶς φρικαλεότητες τοῦ πολέμου στὴν Ἀνατολή, πρέπει να γνωρίζουν ὅτι καὶ σήμερα Ἕλληνες καὶ ἀλλοεθνεῖς ὀρθόδοξοι, στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Σμύρνης στὴ Μικρά Ἀσία, ζοῦν κάτω ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴ θαλπωρὴ ποὺ παρέχει ἡ ενοριακὴ ζωή, ὑπὸ τὶς εὐλογίες Ἑλλήνων Ποιμεναρχῶν. Τὸν περασμένο  Ὀκτώβριο χειροτονήθηκαν ἀπὸ τὸν Παναγιώτατον Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὡς πρῶτος Μητροπολίτης Σμύρνης, μετὰ τὸν Ἐθνομάρτυρα Σμύρνης Χρυσόστομο, ὁ πρώην Ἀρχιμανδρίτης κ. Βαρθολομαῖος Σαμάρας, ὅπως καὶ ὁ πρώην Ἀρχιμανδρίτης κ. Κύριλλος Συκῆς ὡς Ἐπίσκοπος Ἐρυθρῶν. Σ’ αὐτὸ τὸ πλαίσιο μαθαίνουμε ὅτι πολλοὶ ἀλλοεθνεῖς ζητοῦν νὰ βαπτισθοῦν χριστιανοί. Τὰ ἱερὰ χώματα τῆς Ἰωνίας συνεχίζουν νὰ ἐκπέμπουν τὸ Φῶς ἀπὸ τὰ Ἱερὰ λείψανα τῶν ἐνταφιασμένων ἐκεῖ ἁγίων καὶ μαρτύρων, ἀλλὰ καὶ σοφῶν τῆς Ἀρχαιότητας, ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἐκτοπίσει.

Ἡ ταπεινή μας ἄποψη εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουν συνείδηση στὴ νέα γενιὰ καὶ ἰδίως στοὺς νέους μας ποὺ θὰ παραμείνουν στὸ ἐξωτερικὸ ζῶντας ἀπὸ κοντὰ τὴν προσπάθεια δημιουργίας ἑνὸς ἑνιαίου τύπου ἀνθρώπου, τοῦ λεγομένου «Εὐρωπαίου πολίτη», ὁ ὁποῖος ὅμως εἶναι ὁ ἀπόγονος τῆς Φραγκικῆς Δύσεως, τῆς ἀλλοτριωμένης ἀπὸ τὰ πνευματικὰ θεμέλια τῆς Χριστιανοσύνης, ὅπως τὰ εἶχε θέσει καὶ στὴν Εὐρώπη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Ἡ δημιουργία τοῦ κοσμικοῦ Παπικοῦ Κράτους, τοῦ Βατικανοῦ, πού βρισκόταν πάντα στά χέρια τῶν εὐγενῶν, ἡ ἀποικιοκρατία τῆς Δύσεως, ποὺ δημιούργησε ρατσιστικὴ συνείδηση, ἔρχονται σὲ ἀντίθεση, μὲ τὸ Ὑπερφυλετικό, Ὑπερεθνικὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία το 1872 καταδίκασε τὸν Ρατσισμὸ, σὲ Ἱερὰ Σύνοδο, στὴν Κωνσταντινούπολη.

«Σήμερα, ἡ “Νέα Τάξη Πραγμάτων” ἰσοπεδώνει τὶς πολιτισμικές ἰδιαιτερότητες τῶν ἐπὶ μέρους Ἐθνῶν μὲ στόχο τὴν Ὁμηρεία τους σὲ μία παγκόσμια πολιτική, σὲ μία πανθρησκεία, σὲ ἕνα «Εὐρωπαϊκό – Ἀμερικανικὸ Διευθυντήριο οἰκονομικοῦ χαρα­κτῆρα...». Γιὰ τοῦτο ἡ ἔνταξη τῆς χώρας μας στὴν «Εὐρώπη χωρὶς σύνορα» εἶναι γιὰ μᾶς πρωτίστως πρόβλημα πνευματικό-πολιτισμικό καὶ ὕστερα πολιτικό, οἰκο­νομικό...» (π. Γ. Μεταλληνοῦ «1992 ἀπειλὴ ἢ ἐλπίδα;», Ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας.).

Τελειώνοντας τὴν 12ετή φοίτησή τους στὸ Ἑλληνικὸ Σχολεῖο, οἱ νέοι μας πρέπει νὰ ἔχουν συνειδητοποιήσει ὅτι ὁ Ἀφελληνισμὸς καὶ ἡ Ἀποορθοδοξοποίηση δὲν βλάπτουν μόνον τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ σύμπασα τὴν Ἀνθρωπότητα, ἀφοῦ καταλύουν τὶς ἀνθρώπινες ἀξίες, μὲ τὶς ὁποῖες πλάστηκε, ἐπὶ αἰῶνες, ἕνας ὑγιὴς πολιτισμὸς ποὺ γνωρίζει νὰ συμβιώνει, νὰ διαλέγεται καὶ νὰ σέβεται τοὺς ἄλλους πολιτισμούς, χωρὶς νὰ χάνει τὴν ἰδιοπροσωπία του. Οἱ Ἕλληνες δὲν «φράγκευσαν» οὔτε «τούρκεψαν». Κινδυνεύουν, ὅμως, σήμερα νὰ «φραγκεύσουν» μὲ τὴ συγκατάθεσή τους!..

Δεχόμαστε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη αὐτὰ ποὺ δὲν ἔχουμε. Ὀφείλει, ὅμως καὶ ἡ Εὐρώπη νὰ δεχθεῖ αὐτὰ ποὺ τῆς ἀξίζουν ἀπὸ ἕναν ὑπερήφανο Λαό, ποὺ φυλάει μὲ πίστη στὰ σπλάγχνα του, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ θαῦμα, καὶ τὴν δυνατότητα τῆς ἐπικοινωνίας τοῦ Κτιστοῦ μὲ τὸ Ἄκτιστο, ὅπως βιώνεται στὰ Μοναστήρια καὶ στὴν Ἐκκλησία μας.

Μήπως τὸ λεγόμενο «Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν» εἶναι γιὰ μᾶς τὸ πιὸ σπουδαῖο;

Β.Χ.-Κ.

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Οι προσευχές - οι προφητείες - τα θαύματα

   

 Ένα ολοκαίνουριο βιβλίο για τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη,
που δεν πρέπει να λείπει από καμιά χριστιανική βιβλιοθήκη!